Pregunta 10- "Alborada"
De Wikimpace
Revisión de 19:36 17 mar 2021 por Letraherido (Discusión | contribuciones) (→"Alborada", poema de cierre de Cantares gallegos (1863))
"Alborada", poema de cierre de Cantares gallegos (1863)
Cantares gallegos (1863) es una de las obras fundadoras del nacionalismo gallego. En los poemas finales del poemario, Rosalía deja atrás su tendencia a la melancolía y la tristeza. La alegría sale vencedora y eso se nota, y mucho, en el tono de este poema, "Alborada", cuyo título ya sugiere un nuevo amanecer: el de la poetisa y el de su lengua y cultura, ahora revitalizada a través del canto poético.
En el poema, Rosalía tenía tan clara la música que debía acompañar a los versos que dejó escrita esta nota:
"A mais grande dificultade qu'achey prá escribir esta alborada, foy ó meu deseyo de que sahise nun todo arregrada á música. Conseguin esto, pró foy á custa dá poesia, non podia ser d'outro modo, cando se dá c'un aire tan estraño e tan dificile de acomodarlle letra algun-ha".
ALBORADA I Baite noi- te—Bay fuxin- do—Vent' auro- ra—Vent' abrin- do—C' ó teu ros- tro—Que sorrin- do—A sombr' espanta!!! Canta!... Paxariño can- ta—De pónliñ' en pón- la—Qu' ó sol se levan- ta—Pó-lo monte ver- de—Pó-lo verde mon- te—Alegrand' as hér- vas—Alegrand' as fon- tes!... Canta, paxariño alegre, Canta! Canta porqu' ó millo medre, Canta! Canta por qu' á luz t' escoite Canta! Canta que fuxeu á noite. Noite escura Logo ven, E moito dura C' ó seu manto De tristura, Con meigallos E temores, Agoreira De dolores, Agarimo De pesares. Cubridora En todo mal. Sal!!... Qu' auroriña O ceu colora C' uns arbóres Que namora C' un sembrante D' ouro e prata Teñidiño D' escalrata. C' uns vestidos De diamante Que lle borda O sol amante Antr' as ondas De cristal. Sal!... Señora en todo mal, Qu' ô sol Xa brila Nas cunchiñas do areal. Qu' á luz Do dia Vist' á terra d' alegria, Qu' ó sol Derrete con amor á escarcha fria. II Branc' auro- ra—Ven chegan- do—Y âs porti- ñas—Bay chaman- do—D' os que dor- men—Esperan- do—O teu folgor!... Cor... D' alba hermosa Lles estende Nos vidriños Cariñosa, Dond' ó sol Tamen suspende, Cand' aló No mar se tende De fogáx Larada viva Dempois leve Fuxitiva Triste vago Resprandor. Cantor D' os aires, Paxariño alegre Canta, Canta por qu' ó millo medre Cantor D' aurora Alegre namorado As meniñas dille Que xa sal ó sol dourado. Qu' ó gaiteiro Ben lavado Ben vestido Ben peitado, Da gaitiña Acompañado A porta está!... Xá!... S' espricando Que t' esprica Repinica Repinica, N' alborada Ben amada Das meniñas Cantadeiras, Bailadoras, Rebuldeiras, D' as belliñas Alegriñas, D' as que saben Ben ruar. Arriba! Todas, rapaciñas do lugar, Qu' ó sol Y á aurora xa vos vén á dispertar: Arriba! Arriba toleirona mocidád! Qu' atru—
charemos—cantaremos ó ala... lá!!!..